Εις μνήμην του Φιλοποίμενα Φίνου

Πριν 45 χρόνια, στις 26 Ιανουαρίου του 1977  σε ηλικία 68 έφυγε από τη ζωή ο «πατριάρχης» του ελληνικού σινεμά Φιλοποίμην Φίνος,  ο άνθρωπος που μας έμαθε να ονειρευόμαστε στα Ελληνικά, ο εμπνευστής και δημιουργός της Finos Film.

Το όνομα έγινε συνώνυμο της επιτυχίας με πάνω από 185 ταινίες που αγαπήθηκαν κι αγαπιούνται ακόμα.

Στις 185 ταινίες που άφησε ως κληρονομιά συνεργάστηκε με τους καλύτερους σκηνοθέτες, τους πιο ταλαντούχους σεναριογράφους, τους ικανότερους τεχνικούς και βέβαια με τους πιο λαμπερούς Έλληνες ηθοποιούς.

Χωρίς αυτόν ο «παλιός» Ελληνικός κινηματογράφος δεν θα ήταν ό,τι θεωρούμε σήμερα, κλασικός και διαχρονικός

45 χρόνια πριν, πλήθος σπουδαίων ηθοποιών που είχαν δουλέψει στο πλάι του βρέθηκαν στην κηδεία του και τον τίμησαν.

Στις φωτογραφίες και τα βίντεο της εποχής φαίνονται ο Νίκος Κούρκουλος και ο Κώστας Καζάκος να κουβαλούν το φέρετρο, ενώ σύμφωνα με τα τότε ρεπορτάζ η Αλίκη Βουγιουκλάκη σπάραξε από το κλάμα κατά τη διάρκεια της ακολουθίας.

Οι περισσότεροι από τους αστέρες του ελληνικού κινηματογράφου άλλωστε ξεκίνησαν την καριέρα τους σε κάποια από τις ταινίες του.

Δείτε το βίντεο ντοκουμέντο της κηδείας του:

Ένα παραµύθι σε δύσκολα χρόνια

Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε το 1908 στην Κάτω Τιθορέα της Λοκρίδας (Φθιώτιδα) και πέθανε στην Αθήνα την 26η Ιανουαρίου του 1977. Λίγες μέρες νωρίτερα (12/1) η Finos Film κατέβαζε ρολά, μετά από 34 χρόνια, με την πρώτη προβολή τής τελευταίας ταινίας της Ο Κυρ-Γιώργης Εκπαιδεύεται.

Σ’ αυτό το διάστημα ο «πατριάρχης» του ελληνικού σινεμά κατάφερε να ολοκληρώσει 187 ταινίες, δίνοντας οριστική πνοή σ’ εκείνο που αποκαλούμε Ελληνικός Κινηματογράφος. Ούτε Νέος, ούτε Παλιός, απλά Ελληνικός – καθότι χωρίς τις ταινίες τού Φίνου δεν θα είχε υπάρξει ούτε ο λεγόμενος «νέος» κινηματογράφος. Πρώτα-πρώτα από την τεχνική πλευρά του, το ανθρώπινο (τεχνικό) δυναμικό του.

Για τη ζωή του Φίνου έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, παρότι ο ίδιος σπανιότατα μιλούσε δημοσίως για τον εαυτό του και πολύ περισσότερο για τα τεχνικά επιτεύγματά του – για το γεγονός π.χ. πως είχε καταφέρει από το τίποτα, πριν από τον πόλεμο, να φτιάξει μηχανή, που να «γράφει» και να «μιλάει» ελληνικά.

Έτσι, αποτέλεσμα αυτού ήταν να ετοιμάσει την πρώτη ομιλούσα ταινία του κινηματογράφου μας, Το Τραγούδι του Χωρισμού (1939), την οποία σκηνοθέτησε κιόλας. Ήταν η πρώτη και η τελευταία απόπειρά του στο ρόλο αυτό.

Την ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας (στα τραγούδια τον ντουμπλάριζε ο φημισμένος τενόρος Πέτρος Επιτροπάκης), την είδαμε για πρώτη φορά στα τέλη του’95-αρχές ’96, στο Παλλάς, με αφορμή τις εκδηλώσεις για τα «Τα πρώτα 100 χρόνια του κινηματογράφου», καθώς έως τότε εθεωρείτο χαμένη.

Το 1943 είναι η κομβική χρονιά για την Finos Film καθώς προβάλλεται, μέσα στην Κατοχή (29 Μαρτίου) η Φωνή της Καρδιάς σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου και με πρωταγωνιστές τους Αιμίλιο Βεάκη, Δημήτρη Χορν, Καίτη Πάνου, Σμαρούλα Γιούλη, Λάμπρο Κωνσταντάρα κ.ά.

Η μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, επιτυχία της ταινίας δεν ευοδώθηκε, καθώς ο Φιλοποίμην μαζί με τον πατέρα του Γιάννη συλλαμβάνονται από τους Γερμανούς. Η κατάληξη; Ο απαγχονισμός του Γιάννη Φίνου, τον Ιούλιο του ’44 με την κατηγορία τού «δρώντος κομμουνιστή».

Το 1947 ο Φίνος είναι πλέον παντρεμένος με την (προπολεμική) τραγουδίστρια του ελαφρού Τζέλλα Βανάκου, έχει ήδη γνωρίσει ή γνωρίζει εκείνη την εποχή δύο ανθρώπους με τους οποίους θα εκτοξεύσει το ελληνικό σινεμά, τον Γιώργο Τζαβέλλα και τον Αλέκο Σακελλάριο (Οι Γερμανοί Ξανάρχονται), ξεκινώντας να ολοκληρώνει τις παραγωγές του τη μία μετά την άλλη – με επιτυχία ανομολόγητη κάποιες φορές (όπως εκείνη του Μεθύστακα).

Στη δεκαετία του ’50 θα έρθουν και άλλες λαϊκές επιτυχίες, τόσο με τον Τζαβέλλα (Σωφεράκι), όσο και με τον Σακελλάριο (οι δύο Λατέρνες, Ο Ηλίας του 16ου, Το Ξύλο Βγήκε Απ’ τον Παράδεισο), αλλά και με πιο καινούριους συνεργάτες του, όπως τον Ντίνο Δημόπουλο (Το Αμαξάκι) ή τον Μιχάλη Κακογιάννη (Το Τελευταίο Ψέμα).

Στα ’60s το όνομα που σύρει τον χορό τής Finos Film (συχνά με χρώμα, πότε με στερεοφωνικό ήχο ή σινεμασκόπ κ.λπ.) είναι φυσικά εκείνο του Γιάννη Δαλιανίδη (Ο Κατήφορος, Νόμος 4000, Μερικοί το Προτιμούν Κρύο, Η Ψεύτρα, Ίλιγγος, Κάτι να Καίει, Κορίτσια για Φίλημα, Ιστορία μιας Ζωής, Τεντυμπόυ Αγάπη μου, Ραντεβού στον Αέρα και πολλά άλλα), ενώ μεγάλες εμπορικές επιτυχίες καταγράφουν και ταινίες του Αλέκου Σακελλάριου, του Ντίνου Δημόπουλου κ.ά.

Στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70, οι κωμωδίες, τα μιούζικαλ και τα δράματα του Δαλιανίδη δίνουν τη θέση τους σε πιο κοινωνικές ταινίες (και με το στοιχείο της περιπέτειας μπροστά). Ο Φίνος έπιανε τα κελεύσματα της εποχής και προσπαθούσε μέσα στο πλαίσιο του εμπορικού, με τη σωστή έννοια, κινηματογράφου να προσφέρει το καλύτερο. Και το κατάφερνε με φιλμ όπως τα Όταν η Πόλις Πεθαίνει, Πανικός, Κατάχρησις Εξουσίας, Θέμα Συνειδήσεωςκ.λπ.

Από την τελευταία περίοδο δράσης τής Finos Film (δικές της παραγωγές ή συμπαραγωγές) ας υπενθυμίσουμε τις ταινίες του Παύλου Τάσσιου Ναι Μεν, Αλλά… (1972), του Ερρίκου Θαλασσινού Ένας Νομοταγής Πολίτης (1974) και Τα Τραγούδια της Φωτιάς (1975) του Νίκου Κούνδουρου.

Με την σύζυγό του Τζέλλα δεν απέκτησαν παιδιά όμως σαν παιδιά του αγαπούσε δύο ηθοποιούς της εταιρίας του. Την Ζωή Λάσκαρη και τον Νίκο Κούρκουλο.

Για εφτά χρόνια πάλευε με την επάρατη νόσο από την οποία τελικά έχασε την μάχη με την ζωή στις 26 Ιανουαρίου το 1977. Ακριβώς δύο ημέρες μετά την πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται ,της μοναδικής που δεν μπόρεσε ποτέ να δει γιατί γυρίστηκε στα τέλη του 1976 όταν ο ίδιος ήταν ήδη πολύ άρρωστος.

Έτσι όταν ο Φιλοποίμην Φίνος πέρασε στην αιωνιότητα άφησε πίσω του ταινίες διαμάντια του Ελληνικού κινηματογράφου. Ενός κινηματογράφου που λάτρεψε όσο τίποτα άλλο στην ζωή του.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Finos Film (@finosfilm_official)

• Finos Film
• Φιλοποίμην Φίνος