Πατρίς; Θρησκεία; Οικογένεια; (Δυο τρεις σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή την 28η Οκτωβρίου…)

Για τη Θρησκεία, τσακωνόμουνα με τη μάνα μου. Ακλόνητη γαρ η πίστη της συγχωρεμένης, αγνωστικιστής εγώ, πώς να τα βρούμε; Τουλάχιστον όσο ζούσε ο άθεος μπαμπάς είχα την ησυχία μου,  έμπαινε αυτός μπροστά και απέκρουε τις οχλήσεις για εκκλησιασμό. Από τότε που τον χάσαμε, όμως, αγρίεψε η μάνα κι έπεφτε καυγάς. Κατάφερε να με σύρει σε κανα δυό μοναστήρια, πέτυχε να με τρέξει σε πεντέξι επιτάφιους, έκανα και το σταυρό μου συχνά πυκνά για να μη στενοχωρηθεί (ναι, η στενοχώρια της μάνας, μετράει πολύ περισσότερο από ολίγη υποκρισία!), ως εκεί και μπάστα κοζί. Οφείλω να σημειώσω, πάντως, ότι όταν περνάω από τον Άγιο Γεώργιο στην πλατεία Καρύτση, ανάβω ένα κερί στη μνήμη της…

Επί τη ευκαιρία, μιας και μιλάω για τη συγκεκριμένη εκκλησία, οφείλω να σημειώσω ότι βρέθηκε στο επίκεντρο αλλουνού καυγά. Με εκείνη που κοιμάται πλάι μου αυτή τη φορά, που δεν ήθελε επ’ ουδενί να παντρευτεί (μαχητική φεμινίστρια ως το κόκκαλο!), και την έψηνα εγώ, άντε πουλάκι μου, άντε μαναράκι μου, σκάσε βλάχο η απάντηση, ώσπου κάποια μέρα μας φανερώθηκε ότι ήταν να λαμβάνει ένα ποσό «προικώο» από τη δουλειά του μπαμπά του δικού της στην τράπεζα, ποσό που καλόβλεπε ο τότε υπουργός οικονομικών του παππού Μητσοτάκη, φύγε από δω ρε αρουραίε γραφειοκράτη, καλύτερα να τα φάμε εμείς τα λεφτά από το να μας τα φάει η κυβέρνηση. Και κάπως έτσι παντρευτήκαμε στον Άγιο Γεώργιο της πλατείας Καρύτση (before it was cool), αφού έφαγα τη μισή Αθήνα ψάχνοντας εκκλησία που δεν θα προσέβαλε τις εικαστικές ανησυχίες της νύφης. Και κάπως έτσι αποκτήσαμε Οικογενειακή Μερίδα, χωρίς το κεφάλαιο Οικογένεια να μας απασχολήσει ούτε μία φορά…

Δύο στα τρία, λοιπόν, νούκου η Θρησκεία, νούκου και η Οικογένεια.
Αλλά η Πατρίδα;
Εδώ είναι που παίζουμε μπουνίδια με τον κολλητό μου τον Κώστα (ας τον πούμε Κώστα) από τα Τρίκαλα. Ο οποίος αφενός είναι αναρχικός στην ιδεολογία του (κανονικός αναρχικός, όχι γιαλαντζί σαν τα ντολμαδάκια) και αφετέρου είχε παππού Ιταλό (που να δείτε τι μπούλινγκ τράβαγε κάθε χρόνο στο σχολείο, όταν ερχόταν η 28η Οκτωβρίου), οπότε ακούει «Πατρίδα» και του σηκώνεται η τρίχα. Και άμα αρχίζω εγώ και λέω ή γράφω κάνα πατριωτικό, μου στέλνει μήνυμα στο βάιμπερ:
Πάλι τα ίδια, Χρηστάρα;
Ναι, πάλι τα ίδια, απαντάω, τι θες δηλαδή τώρα Κωστάκη μου, σ’ αγαπάω, σ’ εκτιμάω, σε σέβομαι πιο πολύ κι απ’ το τρικαλινό κεμπάπ, αλλά ένα σοφτ σποτ για την Ελλαδίτσα το έχω.

Όχι, όχι γι’ αυτά που αποκαλούμε «σύμβολά» της, για σημαίες, εμβατήρια και παρελάσεις και το γαλανό το χρώμα και δε συμμαζεύεται. Αυτά με συγκινούσαν όταν ήμουν παιδί, αλλά δεν είμαι παιδί πια και ο έρωτάς μου για τα παραφερνάλια του πατριωτισμού αντικαταστάθηκε από ένα βαθύ, βαθύτατο αίσθημα για αυτό το χώμα που πατάμε. Γι’ αυτό το φως που δεν θα το βρεις αλλού, γι’ αυτή τη θάλασσα που δεν θα τη συναντήσεις πουθενά, γι’ αυτά τα βουνά που δεν σταματάνε να σε μαγεύουν, γι’ αυτό το πνεύμα το ελληνικό των αιώνιων παιδιών (και πνεύμα του φίλου Κώστα, αναμφίβολα) που όλο προσπαθούν να το πνίξουν οι μεγαλοσχήμονες και όλο από κάποια ρωγμή ξεπηδάει ατόφιο.
Μ’ αρέσει εδώ, ο τόπος είναι ευλογημένος.
Οπότε πονάω ακόμη περισσότερο όταν αντικρίζω ξεπούλημα, όταν αντικρίζω καταπίεση, όταν αντικρίζω αδιαφορία και σταρχιδισμό. Και κουνάω το δαχτυλάκι, λίγο παραπάνω από τους τύπους που απλώς αλλάζουν κανάλια στη μικρή οθόνη.
Αυτό για μένα είναι πατριωτισμός, σε μια Πατρίδα που θέλω πολύ να γίνει Μάνα από Μητριά.
Αμήν.  

Υ.Γ.: Το ράνινγκ τζόουκ με εκείνη που κοιμάται πλάι μου, όταν θυμάμαι εγώ τη Μικρασιάτικη καταγωγή μου και ανεβάζω στροφές:
Γίδια Έλληνες, τι τη θέλατε την εκστρατεία, χάσαμε τα σπίτια μας και τις περιουσίες μας!
Και απαντάει το κορίτσι:
Ποιοι Έλληνες; Εγώ είμαι από την Κρήτη!

• εκκλησία
• θρησκεία
• πατρίδα